Prozodio

En lingvistiko (fonologio, fonetiko) oni komprenas sub prozodio (el la greka prosō(i)día ‘apuda kantaĵo’ < pros 'ĉe, apud' + ō(i)dē 'kanto') la supersegmentajn ecojn kaj aspektojn de la parolo. Tio estas ĉio kio realiĝas en la parolo apud, aŭ pli ĝuste fundamente de la parolsonoj aŭ segmentoj, kiuj reprezentas la fonemojn. Oni ankaŭ parolas pri supersegmenta fonologio, distingante tiun de segmenta fonologio. Ĉefe temas pri la intonacio, dinamiko kaj ritmo de la parolo.

Plej ĝenerale (en ĉiuj naturaj lingvoj) komunikiĝas per la prozodio de la parolo krom informo pri aĝo, sekso, emocio kaj sinteno de la parolanto ankaŭ pragmatika informo kiu koncernas tion, kio estas dirita. La prozodio do havas komunikan funkcion je la nivelo de frazoj kaj konversaciaj parolturnoj.

En plej multaj lingvoj certaj aspektoj de la prozodio ankaŭ havas sencodistingan funkcion je la nivelo de vortoj kaj morfemoj. En tiuj kazoj temas pri distingiva uzo de tono (en tonlingvoj), de segmentlongeco (en kvantlingvoj), de dinamiko en kazoj de distingiva akcento, kaj en malpli da lingvoj pri distingiva uzo de voĉtipoj.